A trecut o săptămână de ascensiuni și coborâșuri și sunt sigur că mulți dintre voi se pot raporta. Dar, în fiecare dimineață, mă pot orienta spre grădina mea pentru a-mi mângâia și a mă conecta la rădăcinile mele literare și figurative. Pe măsură ce sună alarma, îmi alunec picioarele pe podea și mă coaxez din pat, dau o ceașcă de cafea și ies afară cu ajutorul meu de grădină cu patru picioare a tinde plantele.
Deplasându-mă într-un ritm mai lent decât mierea, inspectez fiecare pat, aruncând o privire pentru a discerne cele mai noi varză care au răsărit ieșiți de pe pământ peste noapte și pentru a vedea ce a crescut în pasuri în cele douăsprezece ore de la ultima durată privit. Există salate violet care ajung la lumina zilei, iar gărgărițele roșii de căpșuni lucrează cu sârguință, care tind pe dedesubtul plantelor pe care le las netulburate.
Mă aplec înainte, vârfurile degetelor pășunând frunzele, minunându-mă de primele roșii mici de struguri de pe viță de vie. Atrăgând respirații adânci, spun mulțumiri tăcute pentru pământ pentru aceste mici plante. Mintea mea rătăcește spre diminețile de vară petrecute cu mama în grădina ei, urmărind ritualul ei de grădină și luând nota de aceleași părți pe care le-am adoptat acum ca ale mele.
Mă apuc de foarfecele de bucătărie, recoltez spanac pentru cină și cilantro să le împărtășesc cu prietenii. Înapoi și înapoi între bucătărie și grădină merg, în timp ce spăl frunzele și apoi ud culturile, apreciind acest ciclu minunat de viață în propriul mediu din curtea mea.
În noaptea aceea, la cină, îmi iau puțin mai mult să-mi mănânc verdeața, privind spre grădină între mușcături și îmi devine foarte clar că această grădină este mult, mult mai mult decât un mod de a ne hrăni: este un ritual și care poate fi apreciat indiferent de dimensiunea grădinii pe care o ai tind.